“Topclubs lanceren facebook,” staat er vandaag in de krant. Mijn toppeelster wist al dat publiek gaan reizen pp het web je populair maakt. Ze is vandaag vertrokken voor een solo wedstrijd. De tegenstander neemt graag de proef op de som en berekent zijn kansen; het examen wiskunde. Ik weet dat ik erop kan rekenen dat ze zich degelijk heeft voorbereid. De overwinning valt af te wachten. Ze is in ieder geval strijdbaar vertrokken, regen en koude trotserend op weg naar haar doel. Of ze gaat scoren, valt af te wachten. Ik doe niet aan kansberekening door naar de gokchinees te gaan. Ik wed liever op een glimlach op haar gezicht als ik haar zou opwachten met loempia’s en sushi Dan ben ik een mama aan de top (neen geen oma zoals bij K3. Ik ben ondanks en dankzij alles jong van hart). Samen vormen we dan ook een topclub. Posten op facebook hoeft niet per se. Face to face is veel leuker. We weten dat we op elkaar kunnen rekenen en zijn elkaars fanclub. Is dat niet “top-pie?”
Applausje mag. “Liken” ook!
