Categorie: (B)right 2 Write (Pagina 1 van 11)

Schrijven – als grote kleuter lijkt dat magie. Meereizen in de wereld van de verhaaltjes die je mama vertelt voor het slapen gaan lijkt een boeiende ontdekkingstocht die je maar al te graag zou doen – onbevangen, vol enthousiasme en let een grote koffer aan leergierigheid. Jaaaa, dan kan je eindelijk zelf gaan lezen en zo veel boekjes verslinden als je zelf wil totdat je gulzige brein zich – voor even – helemaal voldaan voelt. De eerste stappen gaan aarzelend, maar als je eenmaal die 26 lettertjes hebt getemd om voor jou hun kunstjes te tonen om woorden te toveren in een slinger van een zin met betekenis, ben je niet meer te stoppen. Je leert lezen, maar wordt ook zelf gids in letterland, waarbij je de hoofdrolspelers dirigeert richting zinderende zinnen met de zingeving die in jouw hersenspinsels kronkelt.

Voor mij opende zich een nieuwe wereld. Opstellen schrijven was één van mijn favoriete vakken – een soort schoonheidswedstrijd voor taalelementen, waarbij heel wat adjectieven zichzelf met sier op de rode loper van het schrijfparcours mochten zwieren? Het is een passie die zich als een rode draad doorheen mijn leven heeft gesponnen. De juiste woorden kunnen een wereld van verschil maken. Ik ben blij dat ik deze kennis meekreeg en als een ware schat kan koesteren en laten schitteren.

Ik heb wel met bedroefde ogen gezien hoe mijn juwelen de afgelopen jaren snel en fel in waarde zijn gekelderd alsof er een literaire beurscrash was. Pen en papier zijn nog net niet naar een museum verbannen. De moderne media van het genre smartphone denken dat ze slim genoeg zijn om de communicatiewereld te regeren. Snelheid is de richtlijn om mee te kunnen waardoor de 26 prachtige letters niet voluit mogen schitteren en verkracht worden tot afkortingen of voor dood worden achter gelaten en worden vervangen door symbolen.

Mijn ode aan het woord:

wees gezien en gehoord

en schrijf zoals het hoort.

Gelukkig zijn er nog sprookjes en schone schrijfsters die lang en gelukkig leven…

Good morning… Heist-op-den-Berg.

Goedemorgen morgen… zonder zorgen. Ik ben graag vroeg uit de veren. Vaak hoor ik een haan kraaien om het stereotype plaatje te bevestigen. Er wonen er heel wat in de buurt. Nog niet zo lang geleden woonde ik in Leuven centrum; in de Ravenstraat, maar vroege vogels waren daar eerder nachtraven. De uitgaande studenten waren nachtraven. Het lawaai beschouwde ik als iets wat bij de bele(u)venissen van een stad hoorde. Het voordeel was dat er ’s ochtends vaak stilte was.

Als moederkloek wist ik dat mijn kuikens ook het liefst zo lang mogelijk in hun nest bleven, dus ik kon zorgeloos rondscharrelen als huismus vooraleer een vliegende start te nemen als professionele hoogvlieger.

Ondertussen is niet alleen de plaats van het kippenhok met mezelf als hennetje de voorste veranderd, maar zijn ook mijn kuikens gedeeltelijk uitgevlogen voor hun studies. Door de week kraait er voor mij als weduwe en zelfstandige, dus geen haan meer naar mijn vroege ochtendrituelen. Ik ben een vrije vogel geworden die kan uitvliegen zonder zorgen en zonder te zorgen, op basis van mijn agenda van die dag. 

Moederkloek gesust. Rust. Uitgerust. Maar nog lang niet uitgeblust. Ik wil die speelvogel zijn die kan spellen – vermakelijk; en die wijze uil die zich kan bewijzen; zakelijk. In mijn hoofd begin ik al vroeg plannen uit te broeden voor die dag. Straks wil ik uitvliegen als een ekster; op zoek naar glimmende schatten; creatieve woordenschatten die de ogen van klanten doen schitteren van plezier. Ik droom nog steeds om het ei van Columbus te ontdekken; iets nieuws op onontgonnen terrein.

Nog even mij nest opruimen. Een eitje als ontbijt zal ik toch maar niet ballen om zeker niet de kluts kwijt te geraken, maar wat fruitsap als vitamine C voor Creativiteit, lijken mij prima dopamine voor mij D-Day met letterpret van A tot Z.

Cat Stevens mag mij als vreemde vogel uitwuiven met zijn lied: “Morning has broken. Like the first morning. Blackbird has spoken. Like the first bird.” Hello world, this is me – changing the word to change the world! Ik wil een pluim verdienen vandaag.

Ik ging even op wereldreis… op zoek naar de wereldjes achter de gordijnen. Zijn ze eilandjes van geluk of ondoorgrondbare poelen van verdriet? Ik kan er naar toe reizen met mijn fantasie als raket. Langs Mars kom ik zeker in die ruisende ruime ruimte, want ik kwam langs de Marsstraat en ik zal maar bedenken dat ik zelf wat in mijn mars heb…

Hoe dan ook, genoeg vervoer en rumoer om in vervoering te geraken. Auto’s razen voorbij; razend op de tijd. Zoem zoef. De tram ratelt op haar rails – krik krak kraak; op haar manier raak. Haar passagiers staren niet naar mij – ongeraakt, ongenaakbaar. Een motorfiets bracht gebrom.

Het liefst wil ik even kleiner worden en gedragen zoals die baby in die zak; zorgeloos en zelf zonder rugzak.

Ik kan velerlei verder op deze Lei, maar ga niet mee. Ik sta stil in dit wereldje. Ik ben er “met zorg gebracht,” zoals op de auto van De Post staat.

Ik ben buiten, kan niet binnen kijken, maar neem mijn binnenste naar buiten. Ik schrijf en blijf zo even bij. Mijn schrijfwereld neemt alles op. Is dat niet sterker gedrukt dan de resultaten van die tattoo-shop om de hoek? Kan dat niet meer tot de verbeelding spreken dan die stripwinkel?

Ik laat het op mij inwerken; rustig, al dan niet in de wachtzaal van die arts. Ik denk. Ik fantaseer en leer. Als nieuwbakken filosoof ontwaakt mijn dito civiele geloof. Wat er schuilt achter die gordijnen is eigenlijk beter in mijn fantasie als in het echt. Laat mij maar rookgordijnen optrekken. Ja jammer voor dat reclamebord hier voor de anti-rook-campagne: “klaar met mijn laatste sigaret.” Ik rook niet, maar toch wil ik even stoken. Ik steek nog een vuurtje aan en ga in vuur en vlam staan om observaties te schrijven voor mijn ontdekkingsreisjes, in mijn Fantasialand. Mag ik je aansteken?

101 stappen. 1001 indrukken. Enkelvoudige stappen in eenvoud voor zoveel meervoud.

1001, 101, 3 – 2 – 1. Go, go go. My flow. My way.

Ik leid. Ben jij verleid?

Zeg, ga je mee op weg? Gaan we verder, ver, verst? In verzen en verzinsels?

Wordt vervolgd. Voor volgers.

Er zijn heel veel bekende vrouwen: filmsterren, sportkampioenes, beroemdheden en beruchtheden uit reality reeksen, succesvolle onderneemsters enz. die in de schijnwerpers staan en daar, vaak wel verdiend, beloningen, medailles en bloemen voor krijgen. Ik zou eens graag een ster maken van die onbekende heldinnen die zowel op zonnige dagen als tijdens donkere nachten noodgedwongen helemaal alleen voor hun kinderen moeten zorgen.

Ze moeten het soms bekennen. Ze zijn buitenaardse wezens – zo lijkt het toch. Ze zijn alleenstaande moeders. Men geeft hen daardoor een stempel, zoals de nazi’s een ster gaven aan de joden. In hun niet zo werelds bestaan zijn er ook sterren; hun kinderen. Zij brengen heel wat licht in hun bestaan, al worden ze als mama verondersteld zelf het lichtend voorbeeld te zijn.

Ze bewegen zich vooral binnen hun eigen sterrenstelsel en hebben het gevoel dat enkel een UFO hen kan komen ontvoeren om er weg te geraken. Andere werelden ontdekken lijkt hen uiteraard hemels, maar ontsnappen uit de gevangenis van de dagelijkse verantwoordelijkheden is een helse onderneming.

Ze hebben vaak een droom. Zet hen even op de planeet Mars. Ze hebben heel wat in mijn mars! Ze zouden zo graag cursussen volgen:

• talen – al dan niet om met andere buitenaardse wezen te converseren.
• informatica; al was het maar om een keukenrobot te fabriceren die hen helpt met huishoudelijke taken.
• of desnoods een opleiding als waarzegster om de sterren te lezen.

Ze hebben wellicht nog andere dromen. Ze wensen een hemels lichaam. Ze willen zich terug als een vis in het water voelen en naar de zwemschool gaan. Helaas vallen hun plannen steeds in het water en dat is helaas niet letterlijk.

Ze dromen tevens over kookcursussen met room, schroom voelen voor ontmoetingen met nieuwe vriendinnen, vroom yoga volgen, chroom poetsen, loom luieren, gnooms knutselen, droomprinsen en suikerooms voor hun kinderen ontmoeten en nog zo veel meer.

Hun dromen blijven zweven in de ruimte; juist omdat ze geen ruimte krijgen! Ze hebben kinderen die ze voor geen goud zouden willen missen, maar hun solo verantwoordelijkheid voor hen zorgt er wel voor dat ze niet zomaar kunnen uitvliegen. De kleintjes naar de maan wensen is toch ook weer te negatief gesteld. Misschien denken velen dat velen dat ze slechts uitvluchten zoeken, maar zo simpel is het allemaal niet.

Ze zouden onder een hoedje (parapluutje) kunnen spelen met Mary Poppins en een babysit kunnen laten aanvliegen, maar er zijn toch wel wat obstakels:

1. Ze lijken soms satellietboodschappen te moeten uitzenden om een babysit te vinden. Hallo aarde, ontvangt u hen? Kan E.T. anders even bellen voor een bezoek aan hun huisje?
2. Ze zijn trouwens dikwijls bang voor de (in hun ogen) astronomische bedragen die daar aan verbonden zijn.
3. Het is bovendien niet eenvoudig om als moederkloek je kuikens en nest toe te vertrouwen aan een vreemde eend in de bijt. Als je het een tijdje probeert en de balans opmaakt lijkt er soms eerder sprake te zijn van een duiventil, waar steeds weer andere (al dan niet rare) vogels aan – en af vliegen.
4. De kuikentjes worden soms ook groot en spelen graag haantje de voorste. Ze kraaien dat ze geen zin hebben in al die vreemde vogels. Groot genoeg om (even) alleen te hokken zijn ze echter nog niet.

Eigen schuld, dikke bult voor al die schuldgevoelens? Denkt u dat een gescheiden mama, bewust alleenstaande moeder of jonge weduwe dan maar aan efficiënt tijdsbeheer moet doen en tijd voor zichzelf moet organiseren als de kinderen naar school gaan? Zij lachen zich een bult met dit soort veronderstellingen en werken zich ondertussen een bult. Ze zouden vaak willen dat ze een raket hebben om van “opvang” naar “werk” te vliegen, want in hun leven moeten ze schijnbaar de tijdsmuur crashen. Moeten ze een vallende ster zien om meer tijd voor zichzelf te wensen? Meestal blijven ze zoals de planeet Saturnus rond het daadwerkelijke leven op aarde cirkelen.

“Efficiënt time management” is een cursus die tegenwoordig in is. Alleenstaande mama’s kunnen dus proberen dit toe te passen op hun eigen leven door alles te combineren en hun kinderen gewoon mee te nemen naar allerhande activiteiten. Ofwel worden ze beschouwd als een “illegal alien,” waarvoor men als uitzonderlijke goedheid toeliet dat er een paar “annexen” mee kwamen. Ofwel moeten ze baan ruimen omdat de kinderen geen ruimte hadden en hun verveling niet in goede banen konden leiden. De geleerde vrijetijdsagogen hebben blijkbaar nog niet aan de intergalactische mogelijkheid gedacht om verenigingen met activiteiten op maat en leeftijd van alle gezinsleden op te richten.

Te verguizen, niet te begrijpen of te bewonderen; ze blijven dus hoe dan ook een “uniek” exemplaar. Alles is echter niet steeds kommer en kwel. Je kunt stellen dat alleenstaande mama’s door de liefde van hun kinderen toch het gevoel heb af en toe op de planeet Venus te wonen. Maar toch, waar zijn die medailles voor hen op onze aardse planeet? Schat mama’s naar w-aarde!

Ode aan de solo onbekende mama!