Zijn gebalde vuist bonkte hard op de tafel.
“An-ne-ma-rie,” roept hij met een schrille stem. “Waarom is er vijf-en-vijf-tig euro van onze rekening gegaan.” “Naar Nail Art?”
“Euh…” Ze kroop al ineen vanaf het moment dat ze haar volledige naam lang uitgespeld hoorde. Zijn minachtende blik leek haar te doorboren.
“Oh Jos, Ik heb mijn nagels laten doen bij de styliste.” “Mooi hé?” kirde ze schijnbaar vrolijk, maar met een niet te verbergen onzekerheid.
“Wablieft? Jij wordt nog de nagel van mijn doodskist met die belachelijke uitgaven. Vijf-en-vijf-tig euro!” Hij leek te blaffen als een woeste hond.
“Maar schat, schatje, je wilt toch wel een knap vrouwtje…” “Beschouw het maar als een cadeautje. Voor mijn verjaardag… Of neen… voor jouw verjaardag!”
“Je moet niet zo bij de hand doen, Annemarie. Je hebt een gat in je hand!”
“Ma…” Verder kwam ze niet. Ze slikte haar “maar” in. Hij haalde weer het bloed onder haar nagels uit.
“Ma… ja je bent mama.” “Van onze zoon.” “Je blijft thuis.” “En je zorgt voor hem.” “Ik werk hard voor jouw luie luxe leven, zodat je je nagels niet meer moet breken met typen in dat saaie advocatenkantoor.” Zijn hand op tafel kletste luid.
Ze keek neer. Haar mooi gemanicuurde nagels wou ze even verstoppen.
“Ik zwoeg bloed, zweet en tranen om jouw rotzooi in dit huis op te ruimen.” Dacht ze.
“Ja lieverd,” hoorde ze zichzelf zeggen. “Je werkt hard en ik ben je dankbaar.”
“Goed goed, Marieke, ik zal deze keer mijn hand over mijn hart strijken. Wees voortaan wat zuiniger met mijn geld.”
“Ja, zijn geld,” zuchtte ze onhoorbaar. Ze had zin om haar vinger op te steken.
Hij wist niet dat ze bij de pinken genoeg was om stiekem geld te sparen, door telkens cash te vragen aan de kassa, als ze boodschappen pinde.
Ze spaarde stiekem voor haar scheiding en voortaan ook voor haar kleine pleziertjes. Hij zou, ooit op een dag, geen vinger meer naar haar uitsteken.
Dikke duim voor haar. High five!
