Er zijn heel veel bekende vrouwen: filmsterren, sportkampioenes, beroemdheden en beruchtheden uit reality reeksen, succesvolle onderneemsters enz. die in de schijnwerpers staan en daar, vaak wel verdiend, beloningen, medailles en bloemen voor krijgen. Ik zou eens graag een ster maken van die onbekende heldinnen die zowel op zonnige dagen als tijdens donkere nachten noodgedwongen helemaal alleen voor hun kinderen moeten zorgen.

Ze moeten het soms bekennen. Ze zijn buitenaardse wezens – zo lijkt het toch. Ze zijn alleenstaande moeders. Men geeft hen daardoor een stempel, zoals de nazi’s een ster gaven aan de joden. In hun niet zo werelds bestaan zijn er ook sterren; hun kinderen. Zij brengen heel wat licht in hun bestaan, al worden ze als mama verondersteld zelf het lichtend voorbeeld te zijn.

Ze bewegen zich vooral binnen hun eigen sterrenstelsel en hebben het gevoel dat enkel een UFO hen kan komen ontvoeren om er weg te geraken. Andere werelden ontdekken lijkt hen uiteraard hemels, maar ontsnappen uit de gevangenis van de dagelijkse verantwoordelijkheden is een helse onderneming.

Ze hebben vaak een droom. Zet hen even op de planeet Mars. Ze hebben heel wat in mijn mars! Ze zouden zo graag cursussen volgen:

  • talen – al dan niet om met andere buitenaardse wezen te converseren.
  • informatica; al was het maar om een keukenrobot te fabriceren die hen helpt met huishoudelijke taken.
  • of desnoods een opleiding als waarzegster om de sterren te lezen.

Ze hebben wellicht nog andere dromen. Ze wensen een hemels lichaam. Ze willen zich terug als een vis in het water voelen en naar de zwemschool gaan. Helaas vallen hun plannen steeds in het water en dat is helaas niet letterlijk.

Ze dromen tevens over kookcursussen met room, schroom voelen voor ontmoetingen met nieuwe vriendinnen, vroom yoga volgen, chroom poetsen, loom luieren, gnooms knutselen, droomprinsen en suikerooms voor hun kinderen ontmoeten en nog zo veel meer.

Hun dromen blijven zweven in de ruimte; juist omdat ze geen ruimte krijgen! Ze hebben kinderen die ze voor geen goud zouden willen missen, maar hun solo verantwoordelijkheid voor hen zorgt er wel voor dat ze niet zomaar kunnen uitvliegen. De kleintjes naar de maan wensen is toch ook weer te negatief gesteld. Misschien denken velen dat velen dat ze slechts uitvluchten zoeken, maar zo simpel is het allemaal niet.

Ze zouden onder een hoedje (parapluutje) kunnen spelen met Mary Poppins en een babysit kunnen laten aanvliegen, maar er zijn toch wel wat obstakels:

  1. Ze lijken soms satellietboodschappen te moeten uitzenden om een babysit te vinden. Hallo aarde, ontvangt u hen? Kan E.T. anders even bellen voor een bezoek aan hun huisje?
  2. Ze zijn trouwens dikwijls bang voor de (in hun ogen) astronomische bedragen die daar aan verbonden zijn.
  3. Het is bovendien niet eenvoudig om als moederkloek je kuikens en nest toe te vertrouwen aan een vreemde eend in de bijt. Als je het een tijdje probeert en de balans opmaakt lijkt er soms eerder sprake te zijn van een duiventil, waar steeds weer andere (al dan niet rare) vogels aan – en af vliegen.
  4. De kuikentjes worden soms ook groot en spelen graag haantje de voorste. Ze kraaien dat ze geen zin hebben in al die vreemde vogels. Groot genoeg om (even) alleen te hokken zijn ze echter nog niet.

Eigen schuld, dikke bult voor al die schuldgevoelens? Denkt u dat een gescheiden mama, bewust alleenstaande moeder of jonge weduwe dan maar aan efficiënt tijdsbeheer moet doen en tijd voor zichzelf moet organiseren als de kinderen naar school gaan? Zij lachen zich een bult met dit soort veronderstellingen en werken zich ondertussen een bult. Ze zouden vaak willen dat ze een raket hebben om van “opvang” naar “werk” te vliegen, want in hun leven moeten ze schijnbaar de tijdsmuur crashen. Moeten ze een vallende ster zien om meer tijd voor zichzelf te wensen? Meestal blijven ze zoals de planeet Saturnus rond het daadwerkelijke leven op aarde cirkelen.

“Efficiënt time management” is een cursus die tegenwoordig in is. Alleenstaande mama’s kunnen dus proberen dit toe te passen op hun eigen leven door alles te combineren en hun kinderen gewoon mee te nemen naar allerhande activiteiten. Ofwel worden ze beschouwd als een “illegal alien,” waarvoor men als uitzonderlijke goedheid toeliet dat er een paar “annexen” mee kwamen. Ofwel moeten ze baan ruimen omdat de kinderen geen ruimte hadden en hun verveling niet in goede banen konden leiden. De geleerde vrijetijdsagogen hebben blijkbaar nog niet aan de intergalactische mogelijkheid gedacht om verenigingen met activiteiten op maat en leeftijd van alle gezinsleden op te richten.

Te verguizen, niet te begrijpen of te bewonderen; ze blijven dus hoe dan ook een “uniek” exemplaar. Alles is echter niet steeds kommer en kwel. Je kunt stellen dat alleenstaande mama’s door de liefde van hun kinderen toch het gevoel heb af en toe op de planeet Venus te wonen. Maar toch, waar zijn die medailles voor hen op onze aardse planeet? Schat mama’s naar w-aarde!

Ode aan de solo onbekende mama!

Moederdag