Je kunt niet meer terug…

naar je kindertijd.

Het verleden zet je buiten spel als je verlangt naar die zorgeloze speeltijd:

naar kinderlijk blij zijn met een lolly

Lol hebben

Losbol zijn

Bolleboos worden

Loslaten

met een blos

Gewoon los leven

Mama die je niet los laat

zodat jij vrij kan zijn.

Vrij en blij – rijmt dat niet met kinderlijk gelukkig zijn?

Er is geen weg terug

maar wel een ontdekkingsreis naar de toekomst.

Het meeste geluk vind je als je kijkt met kinderogen!

.

Ik schrijf gedichten als…

ik zin heb om dichter te zijn;

dichter bij mezelf,

maar meestal lijm

ik mezelf

met sinterklaasrijm

en dat gaat er meestal niet in als zoete koek

want daar is de poëzie zoek.

Droomverklaringen.

Deurbel. Dring – dring. Je moet dringend opendoen. Die bekende film “the postman always rings twice” wordt nu echt een scenario. Als je de deur open doet staat daar… een groot pak waar een kleine postbode achteruit komt. Zou je droom eindelijk uitkomen? Pak eens uit met een pakkende verklaring over wat er in de doos zit.

Lantaarnpaal. Je bent verdwaald. Opeens, na de hel van de duisternis, zie je die lantaarnpaal. Het is een reddingsboei. Je kan opeens weer helder denken. Je was vergeten dat je geen GSM bij had. Je belt naar de pizzeria. Die bezorgers op hun brommertje weten altijd iedereen te vinden en zullen ervoor zorgen dat je weer in de schijnwerpers van de wereld zult staan.

Kalkoen. De ultieme kerstnachtmerrie. Voor het kerstdiner met je uitgebreide familie moet je zo’n gigantisch beest klaar maken. Gevuld en wel, waar je natuurlijk al snel de buik vol van hebt. Je hebt geen zin in heethoofden, maar wilt erop uit vliegen. Zou dat beest je geen vleugels kunnen geven, zodat je net zoals dat bekende pepdrankje, energie krijgt. Je gaat die uitgegroeide haan laten verbranden en je zult je weer kiplekker voelen.

Dromen zijn er bij mij niet in drommen. Bij dageraad kan ik fantaseren en vind ik wel de juiste bron. Op een cursus literatuur in De Bron in Leuven valt er natuurlijk heel wat schrijfkunst te bele(u)ven en gaan mijn dromen in de richting van de boekenbeurs. Misschien is dit vergelijkbaar met Utopia van Thomas More waar de stad nu door belegerd is. Gelukkig is fantasie grenzeloos en kan ik J.K. Rowling achterna om te toveren et woorden en toch zeker mijn eigen wereld te veroveren met magische spreuken. Na een cursus kortverhalen grijp ik met korte kracht naar de literaire macht. Ik moet wel oppassen dat dit niet te veel gaat rijmen, want anders word ik misschien wel gelegenheidsdichter, maar kom ik niet dichter – bij mijn doel.

Het einde is nabij, van het jaar want ik zie mezelf als een gelukprofeet. De wereld is al een sprookje door alle kerstlichtjes, dus kan ik dromen dat ik een schitterend en lichtend literair voorbeeld word.  Boek mij nu maar voor de bespreking van mijn succesboek.

Schrijf! Challenge 10.

Vervreemd niet van je verhalen. Blijf ze aandacht geven.

Dag vreemde mevrouw.

Ze krabde in haar haar. Er leek een zuchtje koude wind door te blazen.

Hallo vreemdeling. Welkom terug.

Een gevoel van onrust maakte zich van haar meester. Het leek alsof er iets tegen haar gezegd werd, maar ze twijfelde.

Ja dag! U daar! Kent u mij nog? Het is weer veel te lang geleden zeker?

Nu wist ze het zeker. Er sprak iemand tegen haar. Ze keek wantrouwig rond, maar zag niemand.

Wel ja, ik had het weer kunnen denken.

Nergens iemand te bespeuren alhoewel ze duidelijk iets hoorde. Ze kreeg een pijnlijke kronkel in haar maag.

Je hebt mij weer eens verwaarloosd. Je raakte mij dagenlang niet aan, terwijl ik juist zo veel behoefte heb aan aandacht om niet te vervellen.

Met een droge keel stotterde ze: wie ben je en vooral waar ben je?

Och zo, mevrouwtje weet niet waar ze het heeft…

s-s-s-sorry

Ik ben jouw kind, jouw geesteskind. Ik zit in jouw hoofd. Ik ben nog maar een papieren foetus in je gedachten, maar ik ga een kampioentje worden waar je trots op mag zijn. Ik word jouw eerste boek.

Oh ja, natuurlijk prevelde ze verlegen. Je moet nog wat groeien

Inderdaad, je bent nu al meer dan een jaar van mij in verwachting.

Ik koester hoop dat je geboren gaat worden.

Weet je dan niet dat ik elke dag moet eten, verzorgd worden, geaaid. Geef mij letterkoekjes. Maak mij mooi door hier wat te veilen of daar wat accessoires toe te voegen. Kijk mij in de ogen. Koester mij.

Ja, ik heb je genegeerd. Ik ben schuldig. Tot welke straf zou je mij veroordelen?

Je wordt bevorderd tot beul. Hak mij in stukken. Versnipper mij tot smalle reepjes papier. Vermoord mij. Je zult er zelfs ongestraft mee weggeraken.

Maar maar…,is al mijn harde werk dan voor niets geweest? Heb ik daarom zo zitten zwoegen om die woordpuzzel in elkaar te krijgen, om te passen en te meten tot alles klopte? Het is net alsof je vraagt om mijn rechterarm af te snijden.

Inderdaad. Maar laat dit een oproep zijn om wakker te worden. Je krijgt nog één kans. Je geesteskind uit het oog verliezen is hetzelfde als hem vermoorden.

Ze wist niet of ze droomde. Misschien had ze net iets te veel likeur gedronken. Wat ze wel besefte was dat dat stemmetje in haar hoofd gelijk had. Ze nam haar pen en begon te schrijven; letter na letter, woord na woord. Ze was in een flow die niet te stoppen leek. Ze begon al te dromen van haar werk in de boekhandel.

Zonder dat ze het zag was haar dochter in de zetel achter haar gekropen met een grote zak nic nac-jes.

Mama, mama zei ze. Ik heb je nodig. Je moet mij helpen bij mijn opstel.

Ze stond toch maar op. Ze zou niet willen dat dit kind haar later zou zien als een vreemde mevrouw.

Dag boekenwurm. Tot gauw. Jij wordt een vervolgverhaal, prevelde ze nog vlug.