Auteur: Le(o)na (Pagina 19 van 22)

Schrijf! Challenge 10.

Vervreemd niet van je verhalen. Blijf ze aandacht geven.

Dag vreemde mevrouw.

Ze krabde in haar haar. Er leek een zuchtje koude wind door te blazen.

Hallo vreemdeling. Welkom terug.

Een gevoel van onrust maakte zich van haar meester. Het leek alsof er iets tegen haar gezegd werd, maar ze twijfelde.

Ja dag! U daar! Kent u mij nog? Het is weer veel te lang geleden zeker?

Nu wist ze het zeker. Er sprak iemand tegen haar. Ze keek wantrouwig rond, maar zag niemand.

Wel ja, ik had het weer kunnen denken.

Nergens iemand te bespeuren alhoewel ze duidelijk iets hoorde. Ze kreeg een pijnlijke kronkel in haar maag.

Je hebt mij weer eens verwaarloosd. Je raakte mij dagenlang niet aan, terwijl ik juist zo veel behoefte heb aan aandacht om niet te vervellen.

Met een droge keel stotterde ze: wie ben je en vooral waar ben je?

Och zo, mevrouwtje weet niet waar ze het heeft…

s-s-s-sorry

Ik ben jouw kind, jouw geesteskind. Ik zit in jouw hoofd. Ik ben nog maar een papieren foetus in je gedachten, maar ik ga een kampioentje worden waar je trots op mag zijn. Ik word jouw eerste boek.

Oh ja, natuurlijk prevelde ze verlegen. Je moet nog wat groeien

Inderdaad, je bent nu al meer dan een jaar van mij in verwachting.

Ik koester hoop dat je geboren gaat worden.

Weet je dan niet dat ik elke dag moet eten, verzorgd worden, geaaid. Geef mij letterkoekjes. Maak mij mooi door hier wat te veilen of daar wat accessoires toe te voegen. Kijk mij in de ogen. Koester mij.

Ja, ik heb je genegeerd. Ik ben schuldig. Tot welke straf zou je mij veroordelen?

Je wordt bevorderd tot beul. Hak mij in stukken. Versnipper mij tot smalle reepjes papier. Vermoord mij. Je zult er zelfs ongestraft mee weggeraken.

Maar maar…,is al mijn harde werk dan voor niets geweest? Heb ik daarom zo zitten zwoegen om die woordpuzzel in elkaar te krijgen, om te passen en te meten tot alles klopte? Het is net alsof je vraagt om mijn rechterarm af te snijden.

Inderdaad. Maar laat dit een oproep zijn om wakker te worden. Je krijgt nog één kans. Je geesteskind uit het oog verliezen is hetzelfde als hem vermoorden.

Ze wist niet of ze droomde. Misschien had ze net iets te veel likeur gedronken. Wat ze wel besefte was dat dat stemmetje in haar hoofd gelijk had. Ze nam haar pen en begon te schrijven; letter na letter, woord na woord. Ze was in een flow die niet te stoppen leek. Ze begon al te dromen van haar werk in de boekhandel.

Zonder dat ze het zag was haar dochter in de zetel achter haar gekropen met een grote zak nic nac-jes.

Mama, mama zei ze. Ik heb je nodig. Je moet mij helpen bij mijn opstel.

Ze stond toch maar op. Ze zou niet willen dat dit kind haar later zou zien als een vreemde mevrouw.

Dag boekenwurm. Tot gauw. Jij wordt een vervolgverhaal, prevelde ze nog vlug.

Maanlicht maandag

Dichterlijke dinsdag

Wonderbaarlijke woensdag

Dolle donderdag

VrijZINnige vrijdag

Zakelijke zaterdag

Zondag vol zonneënergie

Schrijf! Challenge 8. Dialoog.

Op het strand van de Noordzee kwam er opeens een kangoeroe voorbij gesprongen.

Wat kom jij hier doen, vroeg de papegaai?

Ik ben aan het sporten. Waar bemoei jij je mee?

Och ik ben gewoon verbaasd. Moet jij niet wat rondhuppelen in Australië?

Of in de zoo, vroeg de valk?

Is dit dan geen vrij land?

Oh ja hoor, valk en ik zijn zo vrij als een vogel. Maar jij bent een vreemdeling.

Och, ik vlieg misschien niet rond jullie kerktoren, maar we zijn toch allemaal dierenbroeders?

Jij ben wel van een heel ander pluimage.

Alles is relatief. In mijn land zouden jullie de vluchtelingen zijn.

Héla, niet te ver uit de bocht springen hé.

Och, het noorden of het zuiden. Hadden ze hier in België juist geen tentoonstelling van Thomas More? Misschien moeten we allemaal naar een soort Utopia gaan. Laten we naar de Efteling gaan, vol sprookjes en beesten en dan leven we allemaal nog lang en gelukkig.

Jij springt te vlug zeiden de valk en de papegaai samen. Begin niet met een moraal en een verhaal.

Ze vlogen samen weg. De kangoeroe wist dat hij nog een sprong zou wagen.

Schrijf! Challenge 7.

Het schrijven van een verhaal is het maken van een strik, zoals die van een stroper waar de prooi (de lezer) zich niet uit weet te bevrijden.

Ze kreeg een cadeautje met een schitterende gouden strik er op. Haar man keek haar met een intense blik aan, wachtend op het moment dat haar glimlach zou verschijnen. Ze opende het pakje. De strik werd haastig en met zwier los getrokken. Het papier vouwde ze heel wat langzamer open, behoedzaam – bang om teleur gesteld te worden. En ja ze had het kunnen denken. Het was een mixer, van een duur merk in een oranje design uitvoering. Ze deed haar best om haar grijns om te toveren tot een aanvaardbaar bedankje.

“Ha, nu kun je elke dag taart voor mij maken” krijste haar stiefzoon terwijl hij balorig het lusje uit een kerstbal haalde.

Ze had moeite met haar gouden kooi in dit land waar ze de taal niet machtig was en enkel internetvrienden had. “Thank you” prevelde ze tegen haar man, ze omhelsde hem vluchtig en trok het strikje van zijn nette pak even recht.

De kleine jongen kwam voor haar staan, schopte haar net niet en zei fel “strik mijn veters.” Toe ze niet direct reageerde zei hij, hoegenaamd beleefd maar met luide stem: “alstublieft.” Ze gehoorzaamde, vooral omdat manlief, alias haar broodheer, toekeek.

Ze voelde zich als een prooi van stropers die in haar land op bezoek waren geweest en haar meenamen. Ze zat in de val en kon niet zomaar weg. Zou alleen een strop haar kunnen redden? Ze liet het koord van de gouden strik door haar vingers glijden. Zou dat sterk en lang genoeg zijn om een halskoord te maken? Ze had vroeger in de jeugdbeweging geleerd om knopen te maken.

Ze had zin om de knop om te draaien…

Neen, nog even verder doen. Als een roofdier zou ze wachten op het juiste moment.

Schrijf! Challenge 6. Iets buitenissigs.

Vandaag wil ik gewoon tellen en twee verhalen met een exact aantal woorden laten bestellen.

101 – zoals de Dalmatiërs met zowel wit als zwart om toch tot een kleurrijk geheel te komen ondanks een ultrakort verhaal dat het hoofdpersonage zou bestempelen als een hondenleven.

112 – het noodnummer voor een ongeluk met gelukwensen die hopelijk kunnen tellen.

Toen ik mijn belastingbrief moest invullen en ik tegelijkertijd uitrekende hoeveel mijn vriendin mij kostte, bleek ik echt zwaar getaxeerd te zijn.

Berekend als ik ben, besloot ik met haar te trouwen.

Na onze onvergetelijke dag vroeg ze uiteraard weer geld.

Neen schat, zei ik, nu ben je aan mij verkocht.

Wat durf jij zeggen? Ik had beter een bruidsschat moeten eisen.

Och liefste, jij bent van onschatbare waarde. Geld maakt niet gelukkig, jij mij wel tot op de dag dat ik uitgeteld ben.

Je krijgt dubbel geluk want ik ben zwanger. Ik tel nu voor twee, is dat niet kostbaar?

Er was eens… een dame die met de deur in huis viel. Dit werd geen sprookje van 1001 nacht, maar een nachtmerrie met 112. Ze wou het schrijven in haar vingers krijgen, maar brak een vinger aan de schoolpoort. Ze zag sterren en niet alleen die van de Leuvense Stella. ‘Van klasbank naar ziekenhuisbed;’ hopelijk werd dat een ultrakort verhaal. Haar medecursisten duimden voor een goede afloop maar moesten ondertussen exact 101 woorden uit hun duim zuigen met Rhodes als inspiratiebron. Ze besloten haar een roos op papier te geven zodat alles weer rooskleurig werd en ze nog veel bloemlezingen kon schrijven. Ze zouden allen voortaan wat meer op hun tellen passen.