Ja, ik heb het gemaakt! Ik ben een held. Astronaut worden was mijn droom en ik heb die gerealiseerd. Tijdens die loodzware fysische proeven heb ik mezelf tot het uiterste gedwongen en met een staalhard pokergezicht al die psychische testen weg gelachen. De geschiedenisboeken zullen mijn naam in hoofdletters schrijven en Columbus terug in zijn ei laten kruipen. Ik ga naar de planeet Mars. Och ja, ik zal wel zo’n vijftig lichtjaren onderweg zijn en misschien niet levend terug keren, maar met mijn relatief kleine beweging help ik de mensheid een stap vooruit. Mijn vrouw moest ik wel achter laten, maar goed we zijn twintig jaar getrouwd geweest. Ze kan nog wel even teren op mijn hoeveelheid liefkozingen en onze relatie kan tot in de eeuwigheid blijven verder bestaan via chatten en skypen.
(W)aarde vrouw, hoe gaat het daar op aarde?
Zeg Jef, waarom moet je ineens zo plechtig doen? Is alles misschien naar je hoofd gestegen?
Maar Marieke, ben je er niet trots op dat je man zo veel in zijn mars heeft en naar Mars gaat? Ha ha, we mogen wel eens grappen en grollen hé?
Huh? Nu moet ik mezelf zeker feliciteren en trakteren op een Mars-reep.
Schat, nu je mijn vorm van humor hebt overgenomen, ga je alleen nog meer met mij in de schijnwerpers staan.
Jef, dit is geen komedie maar een tragedie. Je bent er niet. Je komt nooit meer terug. Ik ben een weduwe zonder statuut.
Maar Marie, je weet toch waar ik ben? Ik ga niet weg uit deze raket. Ik sta volledig achter deze vredesmissie om een voet op een andere planeet te zetten.
Marie? Mammie? Hé, wat is er met deze verbinding. Waarom antwoord je niet?
Misschien moet ik wat harder tikken.
Houston – I do have a problem! Mijn internetconnectie is uitgevallen.
Astronaut Johnson! Hier Aarde. Wij hebben alles nagekeken en geen enkel technisch mankement gevonden.
Maar dat kan niet! Mijn vrouw antwoordt niet. Mijn kinderen reageren niet op de berichten van hun papa; hun grote held.
No problem, astronaut Johnson! Blijf op koers. Lees uw instructieboek goed. Over een paar uur zult u buiten het bereik van onze satellieten zijn. Communiceren is niet meer mogelijk, maar wij kunnen uw raket steeds lokaliseren.
But I have a problem!
U kent de instructies! Succes! Wij verwachten uw verslag over 50 jaar.
Zal ik dan kunnen bellen met E.T.? Verdorie, dat ze naar de maan lopen is hier wel een heel toepasselijk spreekwoord.
Au! Nu heb ik dat toetsenbord in mijn frustratie ook nog kapotgeslagen en ben ik zeker ver van huis.
Wat ben ik zonder het internet? Besta ik nog zonder communicatie? Mijn lichaam zit in een ruimtepak, maar het ergste is nog dat mijn geest zit opgesloten. Zendingsstralen wegnemen is zoals sterven. Ik ben moe, zo ontzettend moe. Ik ga maar even slapen. Zou ik op aarde al een held zijn? Of is dit maar een fabeltje dat ze hebben verzonnen voor een proefkonijn? Ik zie sterren, maar wie weet ben ik er geen.
Ik observeer de aarde, maar heeft dat nog waarde? Zonder connectie, zijn of niet zijn; het blijft overal iets buitenwezenlijks.
