Auteur: Le(o)na (Pagina 20 van 21)

Schrijf! Challenge 2.

Zinnen met zin en een beetje onzin.

Weet je al wat je aantrekt vanavond?

Eigenlijk wilde ik niet gaan.

Ben je helemaal gek geworden?

Niet gaan?

Ik heb gewoon geen zin in een hele av…

Dan maak je maar zin.

Ja inderdaad zin – nu geef je ten minste een zinnig antwoord. Ik heb geen zin in een onbezonnen avond. Ik heb mijn zinnen gezet op schrijven. Ik ga mij bezinnen over mijn debuutroman die ongetwijfeld een bestseller gaat worden.

Lieve schat, ik zal je nadien naar een onbewoond eiland sturen met een koffer vol balpennen en papier, maar nu gaan we naar het galadiner van mijn werk.

Ik heb geen zin. Ver-zin maar een excuus.

Ja ja ja, jij hebt de blues maar ik wil nu eens geen blauwtje lopen.

Ik ga nu eens niet nobel zijn, al heb ik wel blauw bloed dat door mijn aderen stroomt van al die inkt die ik op papier doe vloeien.

Trek dan die schitterende nachtblauwe japon aan. Je zult de koningin van de avond zijn. Samen dansen we door de nacht en genieten we van de jaloerse blikken van mijn collega’s.

Ik ontspring liever de dans.

Draai toch niet zo in het rond. Trek gewoon die jurk aan.

Dat vod? Daar lijk ik Assepoester in.

Je overdrijft. Ik zal je morgen mijn kredietkaart geven voor een nieuwe outfit.

Aha, chantage. Mmm, dat eilandreisje zal ik dan ook maar meteen boeken. En jij wordt de sponsor om mijn boek in eigen beheer uit te geven. Ik was nog op zoek naar een conflict voor mijn hoofdpersonages, dus met deze discussie geef je mij inspiratie.

Goed, goed. Hij lachte in gedachten. Straks ging hij naar zijn vriendin. Nu had hij zijn vrouw nog even nodig om de schijn hoog te houden voor zijn baas. Morgen zou er een kras op zijn bankkaart staan. Een nieuwe halen? Geen zin!

Zij kleedde zich magisch op en lachte terug. Ze kende zijn trucjes en wist hoe te betoveren en veroveren. Zijn bankkaart had ze vandaag al stiekem gebruikt. Ze wist welk spelletje ze moest spelen om toch nog groen licht te krijgen. Woordspelletjes waren haar niet vreemd als ze ergens haar zinnen op had gezet.

Een vlucht zwaluwen trok door de lucht, wellicht op zoek naar betere oorden. De bomen verloren bladeren. Ze had zin om naar buiten te gaan, om het leven in te ademen; diep en intens.

De deur zwaaide met een klap open.

Mama, mama, kijk eens, ik heb een mooie tekening gemaakt. Speciaal voor jou!

“Wow! Super schatteknolleke!” zegt ze terwijl ze een paar tranen wegveegt met haar mouw.

Hé mammie, wat is er? Heb je je pijn gedaan?

Och eigenlijk…

Zal ik een kusje geven? Dan geneest het sneller; dat zeg je altijd zelf.

…

Smmaakkk!

Ga eens naast me zitten, grote jongen. Ik moet je iets vertellen.

Kijk eens naar mijn tekening. Gemaakt met mijn nieuwe stiften.

Ik heb vaak pijn. Ik ben ziek.

Zie je die zon? Ik heb haar een glimlachend gezichtje gegeven.

Binnenkort ga ik naar het ziekenhuis gaan.

Hier heb ik jou getekend. Oh dat is niet erg, dan blijf ik bij papa en gaan we samen naar de frituur.

Waarschijnlijk moet ik lang blijven.

Oh? Misschien kan ik met papa ook een keer naar de pizzeria gaan. Ik kom je wel bezoeken en je krijgt elke dag een tekening.

Het gaat een zware operatie zijn. Luister goed jongen, weet dat ik veel van je hou en dat ik altijd aan je denk.

Huh? Je komt toch wel weer terug?

Och jongen, ik weet het niet.

Dat kan toch niet anders! Ik ga al een tekening maken om mee te nemen. Met zo’n mooie zon en zo’n lachend gezichtje.

Hij huppelde weg.

Buiten groeide tussen het bruiner wordende gras een zeldzame bloem. Een schraal zonnestraaltje scheen door de wolken. Ze keek naar de tekening. Een glimlach kentekende haar gezicht.

“Topclubs lanceren facebook,” staat er vandaag in de krant. Mijn toppeelster wist al dat publiek gaan reizen pp het web je populair maakt. Ze is vandaag vertrokken voor een solo wedstrijd.  De tegenstander neemt graag de proef op de som en berekent zijn kansen; het examen wiskunde. Ik weet dat ik erop kan rekenen dat ze zich degelijk heeft voorbereid. De overwinning valt af te wachten. Ze is in ieder geval strijdbaar vertrokken, regen en koude trotserend op weg naar haar doel. Of ze gaat scoren, valt af te wachten. Ik doe niet aan kansberekening door naar de gokchinees te gaan. Ik wed liever op een glimlach op haar gezicht als ik haar zou opwachten met loempia’s en sushi Dan ben ik een mama aan de top (neen geen oma zoals bij K3. Ik ben ondanks en dankzij alles jong van hart). Samen vormen we dan ook een topclub. Posten op facebook hoeft niet per se. Face to face is veel leuker. We weten dat we op elkaar kunnen rekenen en zijn elkaars fanclub. Is dat niet “top-pie?”

Applausje mag. “Liken” ook!

Ik ken een man die met vreemde handelswaar langs de huizen gaat.

Hij zag er opmerkelijk netjes uit in zijn pak, maar wat het meeste opviel was zijn hogehoed; zo eentje als de magiërs hebben. Met kwieke tred wandelde hij van huis tot huis. Zodra de deur openging, bracht hij zijn magische formule: “Ik heb vandaag een heel speciale aanbieding!” Zijn klanten zagen vaak sterren fonkelen in zijn ogen. Hij toverde als w-ondernemer producten op maat uit zijn hoed. Het oude eenzame vrouwtje verkocht hij een hondje, een overspannen mama met krijsende baby een CD met rustgevende muziek. Aan een jubilerend koppel sleet hij feesthoedjes en hij regelde een fanfare. Hij bracht eigenlijk glimlachjes en ging daar jaren mee door als een soort goochelaar.

Op een gegeven moment leek zijn aanpak niet meer te werken. Deuren bleven dicht terwijl hij mensen binnen naar een computerscherm zag staren, schijnbaar hun eigen spreuken formulerend. Toen wist hij dat het tijd was te veranderen van strategie. Een webshop beginnen bleek de oplossing: www.bighatiswatchingoveryou.world.  Nu komt hij weer wel overal binnen als onlinetherapeut met persoonlijk advies. Hij heeft uitstekende connecties met google en ziet nu zelf sterren als waardering.

Van goochelen naar google: als je je aanpast aan vreemde tijden vind je altijd wel een “smiley.”

Leona Geudens

Het kind wacht bij het huis van zijn oma.

De kleine jongen was al zo lang aan het wachten – dat zijn een heleboel 88 – “achten.” Waar zat Moeke toch met haar ged88? Ze wist toch dat ze hem kon verw88? Was hij haar niet meer ge9? Waar zou dat aan hebben gelegen? Hij had vanz11sprekend 10/10 gehaald op zijn taak van rekenen. Hij was toch die kleine prins, waarvan er geen 13 in een dozijn (12) waren? Nu leek hij helemaal alleen op de wereld.

De tijd bleef verder tikken. Tik-tik-tik. Ja daar werd je “getikt” van. Zou mama hem straks op de vingers tikken als hij niet bij oma was geweest? Misschien moest hij gewoon aftellen en dan zou ze verschijnen; 10 -9 -8; zucht weer gew8 – ja nu al High Five – 4 – 3 – 2 – 1, een half, een kwart, bijna niks, nul. Joehoe oma, kom maar tevoorschijn! Nog steeds was er niets te zien. Misschien speelde ze wel verstoppertje? Ja, dat moest het zijn. Hij ging haar zoeken. Hij glipte binnen langs de achtertuin en keek door het raam van de gesloten keukendeur. Opeens zag hij haar liggen op de grond. Jippie! Gevonden! Maar ze reageerde niet op zijn geroep, hoe vaak hij ook schreeuwde.

De jongen wachtte bij het huis van zijn oma, die niet meer meetelde. Ontelbaar lang.

Leona Geudens