Auteur: Le(o)na (Pagina 15 van 21)

Vandaag is het wereld nierendag en wordt mensen met chronische nierziekten een hart onder de riem gestoken.

Aangezien dit mij nauw aan het hart ligt wil ik hen om mijn maNIER steunen door mee in hun huid te kruipen, waardoor degene die wel gezegend zijn met een goede gezondheid daar de waarde van gaan beseffen, in plaats daar achteloos mee om te gaan.

Ergens boven het hoofd van mensen met een chronische nierziekte zweeft er een gevaar zoals een zwaard van Damocles. Het is er constant en kan hen elk moment doorklieven; genadeloos en vooral onverwacht. Ze kunnen vrolijk ronddansen en zonder nadenken volop genieten met elke vezel in hun lichaam. Schaterlachen geen probleem. Hun longen kunnen zich intens vullen met zuurstof en ze ademen zonder dat ze het beseffen.

Ze L-E-V-E-N – ja langzaam gespeld in hoofdletters. Velen weten niet eens wat dat betekent. Ze staan niet stil, willen verder, duwen maar door om maatschappelijke doelen te bereiken – of nog beter om ze te overstijgen. Soms draaien ze gewoon mee in een mallemolen van routines en comfort zoekende gewoontes. Vaak hebben ze haast en jagen ze zichzelf op voor dingen die eigenlijk onbelangrijk zijn.

Ook nierpatiënten zorgen er vaak voor dat ze worden geleefd en daardoor wordt dat dreigende gevaar op de achtergrond gedrongen – althans dat lijkt zo, maar het blijft er wel degelijk. Beseffen mensen eigenlijk wel wat een sluipende levensbedreiging is? Leven wij wel en dieren en planten eigenlijk niet omdat ze geen denkvermogen hebben? Kunnen we ons voorstellen dat ons alom aanwezige zijn, het absolute centrum van onze wereld, waarin wij god en almacht zijn, er niet meer is? Een lichaam dat aftakelt en niet meer reageert is nog ergens voor te stellen, maar dat denk- en redeneervermogen dat verdwenen zou zijn, dat zich nooit meer kan uiten, is moeilijk te bevatten. Is dat dan zoals slapen dat moet rijmen met nooit meer ontwaken? Dat “niets” is zo ongrijpbaar. Onze hersenkronkels dwingen ons logica te zoeken. Zolang een ziekte nog niet in een eindfase is, valt ze van je af te schudden. Je kan en mag niet aan bepaalde dingen denken. Je moet aanvaarden om stand te blijven houden, om te overleven.

Een angst dat dat zogenaamde zwaard boven je hoofd hangt, gaat niet weg. Je kunt heel hard trainen en samoerai zijn – ja met een eigen letterlijk vlijmscherp zwaard, maar dat verandert niets aan de situatie. Als je een chronische ziekte hebt, weet je dat het lot op een bepaald moment kan toeslaan, genadeloos en vermoedelijk kei- kei- hard. Eindeloos veel geld, dito macht of tonnen wetenschap kunnen hier niets aan veranderen. Er sluipt een gif dat waarschijnlijk langzaam zal immobiliseren. Anderzijds kun je je natuurlijk stellen dat iemand ook per ongeluk onder een auto kan lopen zodat al die zorgen eigenlijk voor niets waren.

Het is niet altijd gemakkelijk om te weten hoe je verder moet vechten en te beseffen dat dit wel eens geen zin kan hebben. Sporten kan wat uitstel aftroggelen, maar fysieke kracht heeft eigenlijk geen belang. Het is alles wat in de ongrijpbare geest, dat denkvermogen, afspeelt dat het zo moeilijk maakt. Niet redeneren – hoe kun je dat niet doen? Stoppen met denken – hoe is dat mogelijk? Soms kan het toch zin hebben om een lichaam fysiek uit te putten – al was het maar voor even om gedachten af te leven.

Slapen is moeilijk want dan is er het probleem om weer wakker te worden en niet in staat zijn om te weten hoe het met de psychische gemoedstoestand zal zijn en je hoe dan ook weer opgeslorpt zal worden door routineuze handelingen en zogenaamde verplichtingen die door de omgeving in je hoofd werden gestopt. Spruit daar misschien het onvermogen om te rusten uit voort; uit te veel willen denken? Of door te veel “god” te willen spelen – uiteraard in de eigen omgeving maar ook in die van dat relatief kleine wereldje rond je heen?

Vanzelfsprekend is het beter om intenser te genieten en dat zogenaamde geluksgevoel achterna te gaan. Alhoewel een einde niet gewenst is – niet gewild om voor te stellen- is er ook vaak een drang om tastbaar aanwezig te zijn en herinnerd te worden. Je kunt schrijven en bij blijven – in sommige maatschappelijke scenario’s moet dat toch rijmen. Als je kinderen hebt is het nog eenvoudiger. Volgens bepaalde verwachtingen zou je toch moeten blijven verder leven, waar zij op hun beurt hetzelfde scenario zullen volgen. Hoe dan ook, zo zal je met de tijd uitgroeien tot meerdere personen en vooral ontelbare denkvermogens en dat is dan weer een van die levenskwesties die moeilijk te vatten is.

Als je deze internationale dag van de nierziekten een tint moet geven, dan is dat vooral kleurloos – weer zo’n begrip dat een mysterie inhoudt: doorzichtig, niet aanwezig en juist door het te benoemen weer wel – vooral in vergelijking met andere effectievere kleurschakeringen.

Er was eens dat sprookje: “en ze leefden nog lang en gelukkig.” Alles is relatief en in verhouding. Tot volgende week kan lang zijn voor een eendagsvlieg. Gelukkig zijn is soms een kwestie van het juiste knopje inschakelen in dat alles overheersende denkvermogen. Geluk is vaak iets persoonlijk, ja van jou als “godheidje.”

Kleurloos niets.

Een regenboog vol kleuren met van alles en nog wat.

Alles of niets.

Stilte.

En dat zwaard van Damocles hangt er nog steeds. Dit is een beeldspraak. Weer te veel fotoflitsen in een levensfilm. Zeker geen flitsverhaal. De tijd kruipt nu. Of niet? Je weet niet wanneer en of je als chronisch nierpatiënt ooit te kort zult vinden.

Om een stukje uit het bekende liedje van Frank Sinatra te halen als raad van de dag:

Regrets I have a few…

But I did it my way

Doe het op jouw ma-NIER.

 

 

Gisteren was ik aanwezig op de avond van Artemis Brussel in het kader van de week van de vrouw met als themavraag: “Wat als je morgen niet meer kan wat je altijd deed? Heb jij een plan B?” De hoofdgetuigenis van Evi Renaux, auteur van “My Life on Sneakers”was erg pakkend en liet niemand onberoerd. Ook de verhalen van Sophie Knockaert (June in the City), Inge Wachtelaer (B & B Maison Marguerite), Gudrun De Ruyver (Cheetah Home) en Els De Boutte (Make Me Fly en auteur van “Goesting! Opnieuw plezier in je werk en je leven)” waren voorbeelden van enorme innerlijke kracht; het zijn dames die door een zwarte periode gingen in hun leven en erin slaagden een volledig nieuw leven uit te bouwen waarin ze wel gelukkig kunnen zijn.

Ik leef vandaag met hen mee door de rit mee te maken op de rollercoaster van emoties, door een beschrijving te geven van een mogelijke gevoelswereld voor een na een burn-out; van zwartgalligheid naar een rooskleurige bril.

 

 

Zwart

zo zijn jouw gedachten over de toekomst.

Dreigingen in het zwarte gat van de armoede te worden geduwd

waarbij je zeker geen gat in je hand moet hebben

Noir de noir (zoals de chocolade)

Bitter en hard

De pure waarheid onder ogen moeten zien;

dat je nooit meer kan en mag snoepen

van de professionele wereld –

met als vulling iets wat jou echt zou smaken.

 

Zoals de zwarte weduwe:

alles wat er in jouw spinnenweb van donkere hersenspinsels komt

wordt gedood.

Genadeloos;

alsof je geen energie wil geven

aan alles wat iets kan betekenen in het leven.

 

Geen zwart geld voor jou.

Misschien wat witwaspraktijken voor jouw zwarte angsten.

 

Zoals het steenkool in de mijnen:

jouw ware persoonlijkheidsschatten liggen ook ergens diep begraven.

Is jouw hart door de zwartgalligheid het zwarte goud geworden?

 

De kleur van de rouw.

Het is alsof je jouw dromen definitief begraven hebt.

 

Het genre van jouw levensfilm?

De film noir

 

Je ziet door het bos de bomen niet meer.

Zou je dus verdwalen in het zwarte woud?

 

Je voelt je het zwarte “schaap” op je werk.

(waar men zich waarschijnlijk in het “ooi”tje voelt genomen door je afwezigheid.

Je bent “lam” geslagen door gebrek aan respect (vind je zelf – ondanks een sterrenbeeld “ram” en het feit dat je hier niet over wil blijven doord”rammen.”

 

Misschien moet je alles via een ander zwart-wit-perspectief bekijken?

Black is Beautiful

White is wonderful

 

Heb je een zwarte band in judo nodig

om tegen jezelf te kunnen vechten?

 

 

 

Er weer gekleurd opstaan.

La vie en rose.

You think pink.

Het leven ziet er rooskleurig uit.

 

Je hebt nu lak aan veel dingen,

maar alles krijgt ineens glans.

 

Alle kleuren laten je opbeuren.

Je kleurt alles in met flair en fleur.

Je opent weer je deur.

Je kan weer openbloeien

en jezelf in de bloemetjes zetten.

 

De regenboog is,

na zon en regen –

een lach en een traan

of eigenlijk veel tranen –

weer aan de hemel verschenen.

 

Je wil jouw leven weer inkleuren

en vindt aan het einde van die regenboog een schat;

een symbolische pot goud,

waarmee je toch nog munt kan slaan

uit die donkere verwarrende periode.

 

Soms heb je van die dromen die je wakker houden tot je ze uitvoert…

Veel mensen dromen ervan om een boek te schrijven, maar ze vinden steeds weer excuses om er niet aan te moeten beginnen.

Bedenk eens dat je morgen 86 400 euro zou krijgen. Wat zou je daar mee doen? Je krijgt één dag om het uit te geven. Vrijaf nemen om te schrijven. (B)right 2 Write inhuren om je verhaal te schrijven? Als je realistisch bent weet je maar al te goed dat je dat geld niet zomaar gaat winnen. Niettemin is er goed nieuws, want je krijgt morgen wel degelijk 86 400 (tadam – hier volgt dan voor een spannende aankondiging natuurlijk een lange stilte)… seconden; zoveel zitten er namelijk in één dag. Als je 500 woorden per dag schrijft, heb je na een jaar een boek. Het geheim van succes is niet talent of geluk, maar gewoon beginnen te werken – schrijven moet een basisroutine worden en daarbij komt de creativiteit nadien ook wel los.

Intention creates reality!

Schrijvers zijn eigenlijk superhelden. Je kunt dit vergelijke met autorijden bij mist. Je kunt telkens maar een hand voor ogen zien, maar je weet toch zeker dat je op je eindbestemming zult geraken. Je moet stap per stap te werk gaan. De cruciale vraag is dan ook: wat gebeurt er zo dadelijk?

De moraal van dit weerpraatje: concentratie en tijd blokkeren zorgen ervoor dat je zult slagen.

Jij verdient die grootste onderscheiding! Als oefening kun je een brief aan jezelf schrijven zoals Benjamin Zander zijn studenten liet doen, waarom jij over een jaar dit succes hebt verdient en hoe je hier aan zult werken.

All your dreams can come true if you have the courage to pursue them.

Naast planning kan ook onzekerheid een storend element zijn. Voor sommigen is het een ambitie om de grootsten der aarde te kopiëren, maar wees gewoon jezelf. Niemand heeft jouw unieke stem. Schrijf omdat je je hart en ziel kunt insteken. Je hoeft je echt niet te verbergen en het kan zelfs inspiratie bieden om een ganse beleving rond jouw boek te creëren. Je kunt bloggen gebruiken als promotie en op zich is het dus ook een oefening.

Gebruik vooral jouw taal met zijn eigen grammatica en woorden, want ook jouw woordkeuze kan een bepaalde stijl weergeven.

Be who you are and say what you feel! Because those who mind don’t matter end those who matter don’t mind.

“Een goed boek verdient mooi” – letterlijk maar ook figuurlijk. Vergeet naast aan de inhoud ook niet om aandacht te besteden aan de vorm. Bedenk of je op zoek wilt gaan naar een uitgeverij of er een e-boek van wilt maken. Creëer eventueel een on-line community die “the making of” gaan meebeleven en je contact met je doelgroep hebt.

Actie 1: denk

Actie 2: geloof

Actie 3: droom

Actie 4: durf

Pak die durf bij de lurven. Wees geen moppersmurf. Turf je successen. High 5!

Bekijk schrijven met humor en zelfvertrouwen. Herhaal desnoods die mantra “ik ben een echte schrijver!”

“ik ben een echte schrijver!”

“ik ben een echte schrijver!”

Bloggers; zijn dat van die rare wezens die vergeten aan te loggen bij de wereld en zich ergens in een ivoren toren hebben opgesloten om aan hun  “manuscript” te werken, met een ouderwetse degelijke vulpen die ze telkens in een inktpotje moeten dopen? Ha ha, in de sprookjesverhalen zie ik mezelf graag als Raponsje die haar lange haren (even vlug extensies gedroomd) naar beneden laat om opgehaald te worden door een prins op een wit paard (in de moderne versie van mezelf als vrijgevochten dame wordt dat dan een snelle bolide met veel paardenkracht en galante chauffeur). In de realiteit leef ik gewoon in de echte wereld (waar in mijn “koninginrijk” nog dochters rondfladderen die ik graag zie als “prinsesjes,” maar die natuurlijk vinden dat hun mama wat hen betreft te veel in de kasteelromannetjes leest omdat zij op een cool “dab” tienereiland vertoeven).

Ik heb een ruim en oerdegelijk bureau van ebbenhout (of van een ander soort, maar ik bedenk nu eenmaal graag de dito blues), met een zeer comfortabele stoel en uitzicht op een rustige straat met weinig verkeer. Ik houd er van wat beweging te zien, wat niet afleidt, maar vaak inspireert. Ik woon in de Ravenstraat tegenover de (huis)Mussenstraat en mijn nest is dicht bij de Arendstraat. Sinds (B)right 2 Write uit het ei is gekomen ben ik zo vrij als een vogel en dat vertaal ik ook naar mijn pitch talk:

Ik ben een speelvogel die kan spellen – vermakelijk

en een wijze uil die zich kan bewijzen – zakelijk

Ik spied met arendsogen om fouten te verbannen

en als reisduif stippel ik de route uit van jouw communicatieplannen.

Ergens ben ik ook een Tamagotchi-kuiken dat voortdurend gevoed wil worden door de nieuwste technologische snufjes. Ik ben er vooral vliegensvlug bij om alle informaticacursussen te volgen (meestal bij Volt) om op de hoogte te blijven van alle pc-toepassingen of mij te perfectioneren in het gebruik ervan. Op dat vlak bespaar ik kosten noch moeite en vind ik het leuk om klanten als bonus te vertroetelen met extra coole presentaties.

Ondanks het feit dat computertechnische snufjes een hoogvlieger zijn voor mij en ze aanvoelen als een virus dat zich permanent in mij genesteld heeft, is mijn favoriete bureauvoorwerp zeer ordinair: een blauwe balpen (neen geen zwartgallige kleur, maar die veilige tint die ik nooit blauw van de kou laat worden) – het liefst een dikke (tja, voer voor psychologen: zou ik graag een stevige grip op de wereld hebben?). Soms vind ik het gewoon zalig om nog een beetje van de oude stempel te zijn; gedachten op echt papier zetten is voor mij de methode die het beste werkt – zelfs al werk ik ze daarna in razendsnel “getikt” tempo af op het scherm. Ondanks alle beschikbare elektronische agenda’s verkies ik ook nog altijd om mijn afspraken op te schrijven in een agenda – dit jaar één met glitters en vlinders. Tja, ik moet toch zorgen dat ik vleugels blijf krijgen (zonder dat bekende pepdrankje) en wat extra schittering zal ook wel geen kwaad kunnen in de hoop/ verwachting/ veronderstelling van glansrijke resultaten (wat peptalk voor wat extra “boekensteun”).

Ik word graag omringd door boeken. Met een lange academische achtergrond zijn er heel wat werken te vinden over communicatiewetenschappen en filmanalyse, maar uiteraard ontbreken boeken rondom schrijftechnieken allerhande niet. Het is zalig om in een fictieve wereld te duiken, maar ik heb het liefst referentiewerken om te houden en van te houden. De ouderwetse charme van een echt boek waarin je gulzig de kennis kunt verslinden, heeft voor mij nog steeds de hoogste aantrekkingskracht, ook al valt er tegenwoordig op het internet allerlei informatie te vinden. Logischerwijze hebben e-readers mij nog altijd niet kunnen bekoren en opteer ik voor nostalgie, ook al sta ik meestal als eerste in de rij om iets nieuws bij te leren.

Ik houd niet van (zichtbare) rommel en heb graag alles strak georganiseerd en netjes geordend. Nadat ik als een wervelwind Assepoester heb gespeeld, trek ik niet mijn glazen muiltjes aan, maar mijn zevenmijlslaarzen. Anderen verwelkomen doe ik niet zo vaak. Ik vind het boeiender om op ontdekkingsreis te gaan naar de leefwereld van mensen, zodat ik als een echte wetenschapper die chemie van de omgevingssfeer en de persoon kan formuleren in teksten met de juiste uitstraling Zo leeft mijn doelpubliek “nog lang en gelukkig,” met de magie die ik voor hen uitdokterde. Het lijkt soms een tocht van het land van de Wizard of Oz op zoek naar bijzondere krachten. Vaak zorg ik dat ik onderweg nog wat vrienden tegen kom, met een vertaalhoedje op of in een grafisch design pakje, zodat ik tijdens mijn tocht sterker sta.

Ik doe ook vaak inspiratie op door gewoon “mindful” rond mij te kijken en te observeren. Gebeurtenissen, plaatsen en mensen brengen mij vaak op ideeën. Congressen en bijscholingsseminaries rondom schrijven, branding en marketing zijn mijn favoriete biotoop, naast mijn persoonlijke schrijfkabinet.

Een foto nemen van mijn bureau vind ik maar saai. Ik kies ervoor om het meest bijzondere voorwerp van mijn zaak in beeld te brengen; een echt kunstwerk van creatieve bezige bij Anita Smets van Mamanita http://mamanita.be/ Het is een boek dat volgens een op maat gemaakt patroon telkens zo wordt gevouwen dat er afbeeldingen en letters in verschijnen. Het past perfect bij mezelf als boekenmeisje en (B)right 2Write. Naast de naam van de zaak zijn ook de zon en de maan erin verwerkt zodat mijn pennenvruchten dag en nacht een lichtend voorbeeld kunnen zijn of toch op zijn minst een gezicht kunnen laten oplichten met een glimlachje. Er zitten trouwens ook verwijzingen in naar de namen van mijn dochters.

Of het nu om een sprookjeskasteel, een nest, een hoogtechnologische computerzaal, een klinisch labo, een bibliotheek, een reisbureau of een kunsttentoonstellingsruimte gaat, voor mij heeft ieder huisje zijn pennenbuisje. Oost, west, overal best – gewapend met pen en papier.

“I had a dream” – zo begon de legendarische speech van Martin Luther King. In de hippere sfeer zag John Lennon met zijn “Imagine” ook een wereld zonder problemen. In België is de wereld vandaag een stukje mooier omdat het complimentendag is en ik graag een moment neem om een component te vinden om iemand die competent is op de juiste manier in de bloemetjes te zetten. Een glimlach van de dag bij iemand anders, laat mij weten dat ik er toch wel kaas van heb gegeten – cheese!

Het is niet altijd gemakkelijk om correct te reageren. Velen hebben de neiging om complimenten te relativeren en zichzelf daardoor naar beneden te trekken, vandaar mijn pleidooi: het wordt tijd voor meer waarde op aarde. Laat het een moment evident zijn dat jij excellent bent en bedank gewoon.

Wereldverbeteraar zijn, dat is mijn missie. Met een knipoog naar mijn redactionele werk, verbeter ik letterlijk teksten op het vlak van grammatica en spelling. Stiekem hoop ik ook dat mijn woordspelletjes de wereld een beetje vrolijker maken.

Bij deze lanceer ik dan ook formeel mijn idee om “lichtpuntjes” uit te werken – light and bright; just a delight van (B)right 2 Write.

Als zelf uitgeroepen missionaris van de glimlach, wil ik niet alleen iets uitdragen, maar ik wil ook mijzelf uitdagen. Een 40 dagen blog challenge, waar ik vandaag aan begin, kan beide idealen rijmen. In combinatie met een 30 dagen facebook uitdaging, wordt (B)right 2 Write zich b-log-ischer wijze zichtbaar. Lezers zullen zo zeker weten welk vlees ze in de kuip hebben, al past dat misschien niet bij de nieuwe trend van 30 dagen zonder vlees. Och ja, na een rondje “tournée minerale” kan er wellicht wat extra water bij de wijn worden gedaan.

Laat ik met deze blog vooral voor een vrolijke noot zorgen.

“I can see clearly now” van Everlife wordt mijn lijflied van de dag. “It’s gonna be a bright (bright), bright (bright) sun-shiny day.” Met (B)right 2 Write natuurlijk als zonnetje in je mailbox.

Met “Bright” van Echosmith van het album “talking dreams” (yes, een referentie naar mijn beginzin) gaan dromen verder spreken. “I think the universe is on my side. Heaven and earth are finally aligned. Days are good and that’s the way it should be.”

Yes indeed, Monty Python, I always look at the bright (2 Write) side of life.

De wonderen en vooral de woorden zijn de wereld nog niet uit. Dit wordt vervolgd met blogs die eigenzinnig betoveren en veroveren met zin in zinnen.

Jij als lezer bent in deze blog een kernelement. Aanvaard een compliment: jij bent competent en hier een (w)aardig component.

Happy end.