Maand: maart 2017 (Pagina 2 van 3)

Groen – zo was het gras in de weide, terwijl de bloedrode zon moeite deed om op te komen en de wereld te wekken met de eerste prille lentestraaltjes. Het lammetje dartelde rond. Ze werd vertroeteld door De Mens, geaaid en gevoed.  Er leek telkens een schaduw over haar te komen als Hij kwam alsof er een wolf in schaapskleren was, maar ze liet hem toe uit eigenbelang. Toen luidden de paasklokken. De sprietjes naast de gele narcissen kleurden rood. Een herrijzenis, die bloedserieus gevierd werd met schaap aan het spit; bloedrood vlees. Ze werd “zalig” verklaard door alle bloedverwanten.

11 is het gekkengetal. Laten we het dus op 11 maart maar vanz11sprekend vinden dat de weergoden na een week regen in ons Belgenland wat lentezon toveren.

Als er zowel regen is als zon…verschijnt er een regenboog aan het hemelgew11 en bed11 je jez11 ter 11er uren op deze 11^de dag met onverwachte kleuren in je leven. Je krijgt dan het gevoel dat je wederom kunt zeggen: ik verWEER mij en maak WEER mooi WEER…

Ik claim dr. ZONderling te zijn en schrijf iedereen gewoon zon voor als het ultieme medicijn tegen geestelijke pijn, voor een zonnig humeur!

Een hemels lichaam? Ik? De zon!!

Als je de mensen vraagt waar God zich bevindt dan kijken ze naar boven. Als ik daar kijk, dan zie ik de zon, die voor mij een Goddelijk Wezen is dat ik zonder problemen wil aanbidden.

In dit verslag van de dag

Sla ik mijn slag

Met een zonneslag

Als dat mag van het weergodengezag.

 

Als het aan mij ligt

is er steeds zonlicht!

 

Als de zon schijnt

lijk ik ook te schijnen!

 

Wie gaat er nu niet stralen

van zonnestralen?!

 

Hoe kan iemand boos zijn op Deboosere als hij zon voorspelt?

Mijn bijnaam is zeker Deblije!

 

Je wilt de warmte voelen op je huid.

Elk klein stukje bloot vel wil gekoesterd worden

en je gelukshormonen zullen zich zeker niet koest houden

en van je gezicht een echte smiley maken.

De wereld rondom je lijkt ineens vrolijker

en daar lijkt een anti-depressivum

maar moeilijk tegen te kunnen opboksen.

 

Allen naar Zomergem en zeker niet naar Winterslag om extra in de put te geraken.

Heb ik net naast de boot gegrepen? Ik groeide niet op in “Weelde” maar wel in het dorp vlak er naast (in Poppel) en werd geboren in Turnhout, vlakbij Zonhoven.

Flower Power!! Geef mij maar een boeket zonnebloemen!

Ik ben ZEN met ZIN in ZON zonder meer!!

Vandaag is het wereld nierendag en wordt mensen met chronische nierziekten een hart onder de riem gestoken.

Aangezien dit mij nauw aan het hart ligt wil ik hen om mijn maNIER steunen door mee in hun huid te kruipen, waardoor degene die wel gezegend zijn met een goede gezondheid daar de waarde van gaan beseffen, in plaats daar achteloos mee om te gaan.

Ergens boven het hoofd van mensen met een chronische nierziekte zweeft er een gevaar zoals een zwaard van Damocles. Het is er constant en kan hen elk moment doorklieven; genadeloos en vooral onverwacht. Ze kunnen vrolijk ronddansen en zonder nadenken volop genieten met elke vezel in hun lichaam. Schaterlachen geen probleem. Hun longen kunnen zich intens vullen met zuurstof en ze ademen zonder dat ze het beseffen.

Ze L-E-V-E-N – ja langzaam gespeld in hoofdletters. Velen weten niet eens wat dat betekent. Ze staan niet stil, willen verder, duwen maar door om maatschappelijke doelen te bereiken – of nog beter om ze te overstijgen. Soms draaien ze gewoon mee in een mallemolen van routines en comfort zoekende gewoontes. Vaak hebben ze haast en jagen ze zichzelf op voor dingen die eigenlijk onbelangrijk zijn.

Ook nierpatiënten zorgen er vaak voor dat ze worden geleefd en daardoor wordt dat dreigende gevaar op de achtergrond gedrongen – althans dat lijkt zo, maar het blijft er wel degelijk. Beseffen mensen eigenlijk wel wat een sluipende levensbedreiging is? Leven wij wel en dieren en planten eigenlijk niet omdat ze geen denkvermogen hebben? Kunnen we ons voorstellen dat ons alom aanwezige zijn, het absolute centrum van onze wereld, waarin wij god en almacht zijn, er niet meer is? Een lichaam dat aftakelt en niet meer reageert is nog ergens voor te stellen, maar dat denk- en redeneervermogen dat verdwenen zou zijn, dat zich nooit meer kan uiten, is moeilijk te bevatten. Is dat dan zoals slapen dat moet rijmen met nooit meer ontwaken? Dat “niets” is zo ongrijpbaar. Onze hersenkronkels dwingen ons logica te zoeken. Zolang een ziekte nog niet in een eindfase is, valt ze van je af te schudden. Je kan en mag niet aan bepaalde dingen denken. Je moet aanvaarden om stand te blijven houden, om te overleven.

Een angst dat dat zogenaamde zwaard boven je hoofd hangt, gaat niet weg. Je kunt heel hard trainen en samoerai zijn – ja met een eigen letterlijk vlijmscherp zwaard, maar dat verandert niets aan de situatie. Als je een chronische ziekte hebt, weet je dat het lot op een bepaald moment kan toeslaan, genadeloos en vermoedelijk kei- kei- hard. Eindeloos veel geld, dito macht of tonnen wetenschap kunnen hier niets aan veranderen. Er sluipt een gif dat waarschijnlijk langzaam zal immobiliseren. Anderzijds kun je je natuurlijk stellen dat iemand ook per ongeluk onder een auto kan lopen zodat al die zorgen eigenlijk voor niets waren.

Het is niet altijd gemakkelijk om te weten hoe je verder moet vechten en te beseffen dat dit wel eens geen zin kan hebben. Sporten kan wat uitstel aftroggelen, maar fysieke kracht heeft eigenlijk geen belang. Het is alles wat in de ongrijpbare geest, dat denkvermogen, afspeelt dat het zo moeilijk maakt. Niet redeneren – hoe kun je dat niet doen? Stoppen met denken – hoe is dat mogelijk? Soms kan het toch zin hebben om een lichaam fysiek uit te putten – al was het maar voor even om gedachten af te leven.

Slapen is moeilijk want dan is er het probleem om weer wakker te worden en niet in staat zijn om te weten hoe het met de psychische gemoedstoestand zal zijn en je hoe dan ook weer opgeslorpt zal worden door routineuze handelingen en zogenaamde verplichtingen die door de omgeving in je hoofd werden gestopt. Spruit daar misschien het onvermogen om te rusten uit voort; uit te veel willen denken? Of door te veel “god” te willen spelen – uiteraard in de eigen omgeving maar ook in die van dat relatief kleine wereldje rond je heen?

Vanzelfsprekend is het beter om intenser te genieten en dat zogenaamde geluksgevoel achterna te gaan. Alhoewel een einde niet gewenst is – niet gewild om voor te stellen- is er ook vaak een drang om tastbaar aanwezig te zijn en herinnerd te worden. Je kunt schrijven en bij blijven – in sommige maatschappelijke scenario’s moet dat toch rijmen. Als je kinderen hebt is het nog eenvoudiger. Volgens bepaalde verwachtingen zou je toch moeten blijven verder leven, waar zij op hun beurt hetzelfde scenario zullen volgen. Hoe dan ook, zo zal je met de tijd uitgroeien tot meerdere personen en vooral ontelbare denkvermogens en dat is dan weer een van die levenskwesties die moeilijk te vatten is.

Als je deze internationale dag van de nierziekten een tint moet geven, dan is dat vooral kleurloos – weer zo’n begrip dat een mysterie inhoudt: doorzichtig, niet aanwezig en juist door het te benoemen weer wel – vooral in vergelijking met andere effectievere kleurschakeringen.

Er was eens dat sprookje: “en ze leefden nog lang en gelukkig.” Alles is relatief en in verhouding. Tot volgende week kan lang zijn voor een eendagsvlieg. Gelukkig zijn is soms een kwestie van het juiste knopje inschakelen in dat alles overheersende denkvermogen. Geluk is vaak iets persoonlijk, ja van jou als “godheidje.”

Kleurloos niets.

Een regenboog vol kleuren met van alles en nog wat.

Alles of niets.

Stilte.

En dat zwaard van Damocles hangt er nog steeds. Dit is een beeldspraak. Weer te veel fotoflitsen in een levensfilm. Zeker geen flitsverhaal. De tijd kruipt nu. Of niet? Je weet niet wanneer en of je als chronisch nierpatiënt ooit te kort zult vinden.

Om een stukje uit het bekende liedje van Frank Sinatra te halen als raad van de dag:

Regrets I have a few…

But I did it my way

Doe het op jouw ma-NIER.

 

 

Gisteren was ik aanwezig op de avond van Artemis Brussel in het kader van de week van de vrouw met als themavraag: “Wat als je morgen niet meer kan wat je altijd deed? Heb jij een plan B?” De hoofdgetuigenis van Evi Renaux, auteur van “My Life on Sneakers”was erg pakkend en liet niemand onberoerd. Ook de verhalen van Sophie Knockaert (June in the City), Inge Wachtelaer (B & B Maison Marguerite), Gudrun De Ruyver (Cheetah Home) en Els De Boutte (Make Me Fly en auteur van “Goesting! Opnieuw plezier in je werk en je leven)” waren voorbeelden van enorme innerlijke kracht; het zijn dames die door een zwarte periode gingen in hun leven en erin slaagden een volledig nieuw leven uit te bouwen waarin ze wel gelukkig kunnen zijn.

Ik leef vandaag met hen mee door de rit mee te maken op de rollercoaster van emoties, door een beschrijving te geven van een mogelijke gevoelswereld voor een na een burn-out; van zwartgalligheid naar een rooskleurige bril.

 

 

Zwart

zo zijn jouw gedachten over de toekomst.

Dreigingen in het zwarte gat van de armoede te worden geduwd

waarbij je zeker geen gat in je hand moet hebben

Noir de noir (zoals de chocolade)

Bitter en hard

De pure waarheid onder ogen moeten zien;

dat je nooit meer kan en mag snoepen

van de professionele wereld –

met als vulling iets wat jou echt zou smaken.

 

Zoals de zwarte weduwe:

alles wat er in jouw spinnenweb van donkere hersenspinsels komt

wordt gedood.

Genadeloos;

alsof je geen energie wil geven

aan alles wat iets kan betekenen in het leven.

 

Geen zwart geld voor jou.

Misschien wat witwaspraktijken voor jouw zwarte angsten.

 

Zoals het steenkool in de mijnen:

jouw ware persoonlijkheidsschatten liggen ook ergens diep begraven.

Is jouw hart door de zwartgalligheid het zwarte goud geworden?

 

De kleur van de rouw.

Het is alsof je jouw dromen definitief begraven hebt.

 

Het genre van jouw levensfilm?

De film noir

 

Je ziet door het bos de bomen niet meer.

Zou je dus verdwalen in het zwarte woud?

 

Je voelt je het zwarte “schaap” op je werk.

(waar men zich waarschijnlijk in het “ooi”tje voelt genomen door je afwezigheid.

Je bent “lam” geslagen door gebrek aan respect (vind je zelf – ondanks een sterrenbeeld “ram” en het feit dat je hier niet over wil blijven doord”rammen.”

 

Misschien moet je alles via een ander zwart-wit-perspectief bekijken?

Black is Beautiful

White is wonderful

 

Heb je een zwarte band in judo nodig

om tegen jezelf te kunnen vechten?

 

 

 

Er weer gekleurd opstaan.

La vie en rose.

You think pink.

Het leven ziet er rooskleurig uit.

 

Je hebt nu lak aan veel dingen,

maar alles krijgt ineens glans.

 

Alle kleuren laten je opbeuren.

Je kleurt alles in met flair en fleur.

Je opent weer je deur.

Je kan weer openbloeien

en jezelf in de bloemetjes zetten.

 

De regenboog is,

na zon en regen –

een lach en een traan

of eigenlijk veel tranen –

weer aan de hemel verschenen.

 

Je wil jouw leven weer inkleuren

en vindt aan het einde van die regenboog een schat;

een symbolische pot goud,

waarmee je toch nog munt kan slaan

uit die donkere verwarrende periode.

 

Soms heb je van die dromen die je wakker houden tot je ze uitvoert…

Veel mensen dromen ervan om een boek te schrijven, maar ze vinden steeds weer excuses om er niet aan te moeten beginnen.

Bedenk eens dat je morgen 86 400 euro zou krijgen. Wat zou je daar mee doen? Je krijgt één dag om het uit te geven. Vrijaf nemen om te schrijven. (B)right 2 Write inhuren om je verhaal te schrijven? Als je realistisch bent weet je maar al te goed dat je dat geld niet zomaar gaat winnen. Niettemin is er goed nieuws, want je krijgt morgen wel degelijk 86 400 (tadam – hier volgt dan voor een spannende aankondiging natuurlijk een lange stilte)… seconden; zoveel zitten er namelijk in één dag. Als je 500 woorden per dag schrijft, heb je na een jaar een boek. Het geheim van succes is niet talent of geluk, maar gewoon beginnen te werken – schrijven moet een basisroutine worden en daarbij komt de creativiteit nadien ook wel los.

Intention creates reality!

Schrijvers zijn eigenlijk superhelden. Je kunt dit vergelijke met autorijden bij mist. Je kunt telkens maar een hand voor ogen zien, maar je weet toch zeker dat je op je eindbestemming zult geraken. Je moet stap per stap te werk gaan. De cruciale vraag is dan ook: wat gebeurt er zo dadelijk?

De moraal van dit weerpraatje: concentratie en tijd blokkeren zorgen ervoor dat je zult slagen.

Jij verdient die grootste onderscheiding! Als oefening kun je een brief aan jezelf schrijven zoals Benjamin Zander zijn studenten liet doen, waarom jij over een jaar dit succes hebt verdient en hoe je hier aan zult werken.

All your dreams can come true if you have the courage to pursue them.

Naast planning kan ook onzekerheid een storend element zijn. Voor sommigen is het een ambitie om de grootsten der aarde te kopiëren, maar wees gewoon jezelf. Niemand heeft jouw unieke stem. Schrijf omdat je je hart en ziel kunt insteken. Je hoeft je echt niet te verbergen en het kan zelfs inspiratie bieden om een ganse beleving rond jouw boek te creëren. Je kunt bloggen gebruiken als promotie en op zich is het dus ook een oefening.

Gebruik vooral jouw taal met zijn eigen grammatica en woorden, want ook jouw woordkeuze kan een bepaalde stijl weergeven.

Be who you are and say what you feel! Because those who mind don’t matter end those who matter don’t mind.

“Een goed boek verdient mooi” – letterlijk maar ook figuurlijk. Vergeet naast aan de inhoud ook niet om aandacht te besteden aan de vorm. Bedenk of je op zoek wilt gaan naar een uitgeverij of er een e-boek van wilt maken. Creëer eventueel een on-line community die “the making of” gaan meebeleven en je contact met je doelgroep hebt.

Actie 1: denk

Actie 2: geloof

Actie 3: droom

Actie 4: durf

Pak die durf bij de lurven. Wees geen moppersmurf. Turf je successen. High 5!

Bekijk schrijven met humor en zelfvertrouwen. Herhaal desnoods die mantra “ik ben een echte schrijver!”

“ik ben een echte schrijver!”

“ik ben een echte schrijver!”