Maanlicht maandag

Dichterlijke dinsdag

Wonderbaarlijke woensdag

Dolle donderdag

VrijZINnige vrijdag

Zakelijke zaterdag

Zondag vol zonneënergie

Schrijf! Challenge 8. Dialoog.

Op het strand van de Noordzee kwam er opeens een kangoeroe voorbij gesprongen.

Wat kom jij hier doen, vroeg de papegaai?

Ik ben aan het sporten. Waar bemoei jij je mee?

Och ik ben gewoon verbaasd. Moet jij niet wat rondhuppelen in Australië?

Of in de zoo, vroeg de valk?

Is dit dan geen vrij land?

Oh ja hoor, valk en ik zijn zo vrij als een vogel. Maar jij bent een vreemdeling.

Och, ik vlieg misschien niet rond jullie kerktoren, maar we zijn toch allemaal dierenbroeders?

Jij ben wel van een heel ander pluimage.

Alles is relatief. In mijn land zouden jullie de vluchtelingen zijn.

Héla, niet te ver uit de bocht springen hé.

Och, het noorden of het zuiden. Hadden ze hier in België juist geen tentoonstelling van Thomas More? Misschien moeten we allemaal naar een soort Utopia gaan. Laten we naar de Efteling gaan, vol sprookjes en beesten en dan leven we allemaal nog lang en gelukkig.

Jij springt te vlug zeiden de valk en de papegaai samen. Begin niet met een moraal en een verhaal.

Ze vlogen samen weg. De kangoeroe wist dat hij nog een sprong zou wagen.

Schrijf! Challenge 7.

Het schrijven van een verhaal is het maken van een strik, zoals die van een stroper waar de prooi (de lezer) zich niet uit weet te bevrijden.

Ze kreeg een cadeautje met een schitterende gouden strik er op. Haar man keek haar met een intense blik aan, wachtend op het moment dat haar glimlach zou verschijnen. Ze opende het pakje. De strik werd haastig en met zwier los getrokken. Het papier vouwde ze heel wat langzamer open, behoedzaam – bang om teleur gesteld te worden. En ja ze had het kunnen denken. Het was een mixer, van een duur merk in een oranje design uitvoering. Ze deed haar best om haar grijns om te toveren tot een aanvaardbaar bedankje.

“Ha, nu kun je elke dag taart voor mij maken” krijste haar stiefzoon terwijl hij balorig het lusje uit een kerstbal haalde.

Ze had moeite met haar gouden kooi in dit land waar ze de taal niet machtig was en enkel internetvrienden had. “Thank you” prevelde ze tegen haar man, ze omhelsde hem vluchtig en trok het strikje van zijn nette pak even recht.

De kleine jongen kwam voor haar staan, schopte haar net niet en zei fel “strik mijn veters.” Toe ze niet direct reageerde zei hij, hoegenaamd beleefd maar met luide stem: “alstublieft.” Ze gehoorzaamde, vooral omdat manlief, alias haar broodheer, toekeek.

Ze voelde zich als een prooi van stropers die in haar land op bezoek waren geweest en haar meenamen. Ze zat in de val en kon niet zomaar weg. Zou alleen een strop haar kunnen redden? Ze liet het koord van de gouden strik door haar vingers glijden. Zou dat sterk en lang genoeg zijn om een halskoord te maken? Ze had vroeger in de jeugdbeweging geleerd om knopen te maken.

Ze had zin om de knop om te draaien…

Neen, nog even verder doen. Als een roofdier zou ze wachten op het juiste moment.

Schrijf! Challenge 6. Iets buitenissigs.

Vandaag wil ik gewoon tellen en twee verhalen met een exact aantal woorden laten bestellen.

101 – zoals de Dalmatiërs met zowel wit als zwart om toch tot een kleurrijk geheel te komen ondanks een ultrakort verhaal dat het hoofdpersonage zou bestempelen als een hondenleven.

112 – het noodnummer voor een ongeluk met gelukwensen die hopelijk kunnen tellen.

Toen ik mijn belastingbrief moest invullen en ik tegelijkertijd uitrekende hoeveel mijn vriendin mij kostte, bleek ik echt zwaar getaxeerd te zijn.

Berekend als ik ben, besloot ik met haar te trouwen.

Na onze onvergetelijke dag vroeg ze uiteraard weer geld.

Neen schat, zei ik, nu ben je aan mij verkocht.

Wat durf jij zeggen? Ik had beter een bruidsschat moeten eisen.

Och liefste, jij bent van onschatbare waarde. Geld maakt niet gelukkig, jij mij wel tot op de dag dat ik uitgeteld ben.

Je krijgt dubbel geluk want ik ben zwanger. Ik tel nu voor twee, is dat niet kostbaar?

Er was eens… een dame die met de deur in huis viel. Dit werd geen sprookje van 1001 nacht, maar een nachtmerrie met 112. Ze wou het schrijven in haar vingers krijgen, maar brak een vinger aan de schoolpoort. Ze zag sterren en niet alleen die van de Leuvense Stella. ‘Van klasbank naar ziekenhuisbed;’ hopelijk werd dat een ultrakort verhaal. Haar medecursisten duimden voor een goede afloop maar moesten ondertussen exact 101 woorden uit hun duim zuigen met Rhodes als inspiratiebron. Ze besloten haar een roos op papier te geven zodat alles weer rooskleurig werd en ze nog veel bloemlezingen kon schrijven. Ze zouden allen voortaan wat meer op hun tellen passen.

Schrijf! Challenge 5.

De kunst van het schrijven is jezelf uitvinden als schrijver.

Haar bureau lag vol met boeken, tijdschriften en vele beschreven bladen papier. Ze hield niet van chaos, maar dit was een verzameling van trofeeën die ze in de loop der weken bij elkaar had gesprokkeld. De romans waren haar inspiratiebron voor een project waar ze van droomde: haar eigen boek in de rekken van die bekende boekhandel, het standaardgegeven van Het Wereldje. De tijdschriften werden zorgvuldig uitgepluisd op zoek naar tips. De epistels leken krabbels, maar waren allemaal onderdeel van haar magische werk. Ze wou betoveren en veroveren met zin en zinnen. De formules met woorden die ze speels had bedacht waren onbekend, maar stonden te popelen om de wijde wereld in te trekken. Dit was haar paradijs. Na een aantal jaren gewerkt te hebben aan de lopende band van een fabriek, was ze blij dat ze haar droom had durven realiseren om schijfster te worden. Af en toe moest ze zakelijke teksten schrijven om wat brood op de plank te krijgen en typte ze geconcentreerd op de computer. Ze bespeelde dan het toetsenbord zoals een goed afgestemd instrument maar beet voortdurend op haar lippen omdat dergelijke saaie werkjes er nu eenmaal bij hoorden. Veel vaker kon ze met haar toverstaf zwaaien; een dikke blauwe balpen waarmee ze stevig kon doordrukken op het papier, zodat het net leek alsof ze een stempel wou zetten. Een “challenge” om te schrijven ging ze zeker niet uit de weg. Ze voelde soms aarzeling in haar vingers, maar al vlug maakte de concentratie zich van haar meester en liet ze de hersenkronkels op papier fonkelen als een vuurwerksterretje.

Kronkelen en fonkelen

Spetteren in de letteren

Spinnen verzinnen

Zinnen beminnen

Zinnen zetten op

een op en top

web van woorden

die bekoorden

en samen in koor

het hoogste lied zongen

en passie en plezier afdwongen,

maar dan wel ongedwongen

Dat rijmt met haar persoonlijkheid, dus die speelsheid wil ze nog niet kwijt.

Wil jij worden betoverd?

Hokus pokus,

Zij houdt haar focus

en gaat verder op ontdekkingsreis

ondanks en dankzij de letterlijke prijs

die ze moest betalen

om met letters

haar eigenwaarde

in haar zevende hemel te prijzen.