Schrijven – als grote kleuter lijkt dat magie. Meereizen in de wereld van de verhaaltjes die je mama vertelt voor het slapen gaan lijkt een boeiende ontdekkingstocht die je maar al te graag zou doen – onbevangen, vol enthousiasme en let een grote koffer aan leergierigheid. Jaaaa, dan kan je eindelijk zelf gaan lezen en zo veel boekjes verslinden als je zelf wil totdat je gulzige brein zich – voor even – helemaal voldaan voelt. De eerste stappen gaan aarzelend, maar als je eenmaal die 26 lettertjes hebt getemd om voor jou hun kunstjes te tonen om woorden te toveren in een slinger van een zin met betekenis, ben je niet meer te stoppen. Je leert lezen, maar wordt ook zelf gids in letterland, waarbij je de hoofdrolspelers dirigeert richting zinderende zinnen met de zingeving die in jouw hersenspinsels kronkelt.
Voor mij opende zich een nieuwe wereld. Opstellen schrijven was één van mijn favoriete vakken – een soort schoonheidswedstrijd voor taalelementen, waarbij heel wat adjectieven zichzelf met sier op de rode loper van het schrijfparcours mochten zwieren? Het is een passie die zich als een rode draad doorheen mijn leven heeft gesponnen. De juiste woorden kunnen een wereld van verschil maken. Ik ben blij dat ik deze kennis meekreeg en als een ware schat kan koesteren en laten schitteren.
Ik heb wel met bedroefde ogen gezien hoe mijn juwelen de afgelopen jaren snel en fel in waarde zijn gekelderd alsof er een literaire beurscrash was. Pen en papier zijn nog net niet naar een museum verbannen. De moderne media van het genre smartphone denken dat ze slim genoeg zijn om de communicatiewereld te regeren. Snelheid is de richtlijn om mee te kunnen waardoor de 26 prachtige letters niet voluit mogen schitteren en verkracht worden tot afkortingen of voor dood worden achter gelaten en worden vervangen door symbolen.
Mijn ode aan het woord:
wees gezien en gehoord
en schrijf zoals het hoort.
Gelukkig zijn er nog sprookjes en schone schrijfsters die lang en gelukkig leven…
